Vage taferelen

Vriendjes en vriendinnetjes,

Laat ik maar niet weer over de verloren WK-finale schrijven. Ergens was ik blij dat ik in Sydney zat (waar het al tijdens de pot sfeerloos was) en niet daar, in een kroeg met ALLEEEEN maar Nederlanders. Que horrible!

En ik had me nog wel op zon relaxte manier voorbereid op deze legendarische clash tussen beide voetbalgrootmachten...Waar was ik namelijk geweest? Bij de Twelve Tribes. Da's een geloofsgemeenschap gebaseerd op een oude Hebreeuwse gedachte. De groep van in totaal 30 man (hele families) gelooft namelijk dat Yashuah (Joodse jezus)in de toekomst een nieuwe, vreedzame maatschappij sticht. Vol verwondering heb ik de 'gatherings' meegemaakt waarbij de leden van de club soms geheel in extase zich 1 voelden met God. Anderen vonden juist dat men hun hart meer moest openstellen voor God, omdat het anders mis zou kunnen gaan...Tranen vloeiden rijkelijk. Voor mij, als zelfbenoemd atheist, bijzonder om eens mee te maken. Speciaal was ook het heerlijke eten dat werd klaargemaakt en de regel dat je enkel relaties mag hebben met leden binnen de club. Geen foto's daarvan, want dat leek me een beetje ongepast. Zou indruk kunnen wekken dat die mensen soort van attractie waren. Kijk anders even op www.twelvetribes.org. Dan krijg je een indruk.
De afgelopen weken tevens een tweede bezoek gebracht aan de fantastische Blue Mountains. Ik was hier al eerder geweest, maar had toen slechts een deel gezien. Terug, maar in een ander hostel (waar iedereen alleen maar met zichzelf bezig was) genoten van spectaculaire watervallen, de WK halve finale tussen Duitsland en Spanje (bekeken op een kamer met twee Duitse jongens, kon mn lachen nauwelijks onderdrukken;)
Tevens voorlopig afscheid genomen van mn nichtje Carlien en haar leuke gezin. Naar een gezellig voetbaltoernooi geweest, waar de dochters Lilian en Deonne meededen, en ik in de tussentijd met zoon Jeremy penalties oefende. Zo kwam ik ook nog een beetje in beweging;)
Bij deze nogmaals: Carlien en Anton, hartstikke bedankt voor de gastvrijheid!

Eindelijk, een paar weken later dan gepland, ben ik aanbeland in Melbourne. Daar ging een plezierig ritje met Chris uit het Franse eiland La Reunion (maar tegenwoordig woonachtig in Australie) en een Duitse studente aan vooraf. Smakelijk hebben we gelachen om het ultrasterke Nieuwzeelandse accent, de auto van Chris die net als de wagen uit 'Bassie en Adriaan' knipperende ogen als lampen heeft.
De bekende Man met de Hamer begon na een kort nachtje (vijf uur opgestaand) echter genadeloos toe te slaan. De Duitse Jane adviseerde me om een lege zak goon (goedkope wijn verpakt in zon 4 liter za) te gebruiken als kussen. Geniale vondst! Zie foto's voor het bewijs.
Van Melbourne heb ik helaas nog weinig gezien. Het weer is hier als in de slechtste dagen in NL: 10 graden en regen....Langzaamaan wordt het zelfs een gepast decor voor het Winterfestival dat hier -na Sydney- naartoer verhuist begin augustus. Dan ook kan ik mijn kunsten weer vertonen als -jawel- poffertjesbakker! Zal wat porties jullie kant op sturen om die krengen; te testen...


Tot slot nog even een paar ontboezemingen:

1) Het Opera House is helemaal niet zo mooi als iedereen denkt. De vorm is interessant, en doet een klein beetje denken aan een Vikingsschip, maar van dichtbij geeft het een vertroebelde aanblik, met het oude hout, en het dak dat bestaat uit oude badkamertegeltjes. Jakkes! Ik zeg: of renoveren en het hypermodern maken, of wachten totdat het echte kunst wordt. Nu zit het kolos uit de jaren 70 ergens tussenin...

2) Ik kan meer en meer genieten van kunst. Op een van m'n (voorlopig) laatste dagen in Sydney heb ik de wereldberoemde Biennale bezocht. Althans, een heel klein deel, op het pittoreske Cockatoo Island, dat in het verleden plaats bood aan een grote gevangenis en later het toneel was van industrie. Juli 2010 staan de loodsen vol met hedendaagse kunst-attracties. Abstracte schilderijen, grote schermen met vage films, 'geelektrocuteerde auto's', mysterieuze opstellingen van pilaren, rook en het geluid van iemand die een grot aan het graven is, een hindernisbaan gemaakt van golfplaten en allerlei restafval. Helaas had ik maar anderhalf uur de tijd om dit vage gebeuren in me op te nemen.

3) Ik kan maar moeilijk wennen aan de geijkte vraag als je medereizigers tegenkomt: ,,How long have you been here for?'' Die vraag heb ik al zoooo vaak beantwoord dat ik overweeg een cassetterecorder aan te schaffen, en deze op automatisch op play te zetten als ik een nieuw iemand tegenkom;)

4) In Sydney voelde ik me helemaal thuis in de wijk waar ik in verschillende hostels heb geslapen: het omstreden Kings Cross. Deze suburb kenmerkt zich door een overvloed aan hoeren, die je allemaal vragen voor wat fun upstairs, zwervers die tierend, en schreeuwend de MacDonalds binnenkomen, goedkope maar goede 5 dollar breakfast-tentjes, sportcafees etc. Het was simpelweg al een genot om al deze freaks te observeren. De hoer had ruzie met de zwerver, en de zwerver op zijn beurt met een flinke ooievaar. Heb hier helaas geen foto's van, aangezien dat niet geheel veilig zou zijn. Kings Cross staat niet voor niets zo vaak negatief in de krant...

5) Zo onderhand ben ik een veranderd in een heuse pokerverslaafde...Nadat ik in NL slechts eens in enkele weken speelde, was het in Sydney met een vaste groep jongens elke avond raak: Vanaf een uurtje of 9,10 klonk het welbekende gekletter van chips...Langzaamaan weet ik weer wat winnen is...Omdat we met 5 dollar spelen, betekent dat vaak dat je 25 dollar in je zak kunt steken. Toch weer genoeg voor een nieuwe overnachting in het hostel. Misschien dat ik daarom zo moeilijk weg kon komen uit Sydney....

6) In hostels zitten niet alleen maar relaxte mensen; dat is een groot misverstand. Op een van m'n laatste dagen in Sydney een merkwaardig tafereel meegemaakt, toen 's Avonds een compleet dronken gast met een oerkreet de tv-room binnenkwam. Grimmig werd de sfeer toen hij naar een van de tv-kijkers toeliep en op bedreigende toon 200 Dollar eiste. Toen werd geweigerd, ging het volume omhoog. Niet van de tv, maar van de dronkenlap om even duidelijk te zijn. Ondertussen maakten wij, de overige tv-kijkers, al een gebaar dat we deze zatlap wel aankonden mocht hij beginnen te vechten. Zo ver kwam het gelukkig niet. Uiteindelijk gaf hij toe dronken te zijn en maar een grapje maakte....hmmm