Naar de haaien!

Gekscherend zei ik het nog vandaag, toen we vanuit ons hostel hier in Akaroa (op het zuidereiland) werphengels ophaalden: straks krijgen we nog een haai aan de lijn. Te bizar voor woorden dat die gedachte uren later waarheid werden.

Maar laten we met het leuke nieuws beginnen: de auto rijdt weer prima. De eerste dag in de bergen, zo'n week geleden, bleek dat we de overdrive-knop vergeten hadden uit te zetten, met als gevolg dat we maak moesten remmen en de onderdelen begonnen te stonken. Sterker: we hebben de Wegenwacht erbij geroepen omdat we dachten dat de remmen compleet op waren. Dat was niet het geval gelukkig. Integendeel: het karretje rijdt weer als een tierelier, ook al gaan we 30 procent omhoog of omlaag, zoals de laatste dagen.

We zitten inmiddels in de Banks Peninsula, in Akaroa, een pittoresk Frans (jawel, een Fransman heeft dit hele gebied ooit gekocht in 1800-zoveel) dorpje met mooie restaurantjes, terrasjes enzovoort. En dus ook water...Met gevaarlijke vissen...! Eerder vandaag, zondag, leek het allemaal nog zo onschuldig. We genoten volop van een wildlifetour op een historisch vlaggenschip (de Fox 2, voor de kenners). Hoewel de wind uit het zuiden -dus Antarctica- kwam, en we derhalve behoorlijk verkleumd waren ondanks onze truien, was het een tocht om niet te vergeten. Talloze zwart/witte hector's Dolphins (met een lengte van ongeveer 1 meter 20 een van de kleinste soorten) zwommen met veel plezier voor en langs de boot. Verderop zagen we nog de kleine Blue Penguins en zeehondjes. Sierlijk was de vlucht van de albatrossen, die vlak boven het woest deinende zeewater scheerden, vast en zeker op zoek naar een lekker vissie.

Eenmaal terug aan land moest het er toch eens van komen: vissen. De hier aangeschafte werphengel lag al enkele weken, met prijskaartje er nog aan, op de achterbank. Het was intussen wat opgewarmd, dus waarom niet? Niet dat Akaroa nou bekend staat om zijn goede vismogelijkheden, maar wat boeit het. Al vangen we een vis voor de bbq, dan is het al top, zo dachten we...En die vis, die kwam er...Met hengels en squid die we van het hostel mochten meenemen en onze eigen hengel in de auto gingen we eerst naar Duvauchelle, een nabijgelegen dorpje. Helaas geen succes. Wat heet: een van de hengels ging totaal naar de filistijnen, met dank aan de rotsen...Maar goed, terug in Akaroa het maar eens geprobeerd vanaf de main wharf.
Veel beet hadden we niet en de oogst van twee andere jongens (paar kleintjes) gaf ook al niet veel hoop, totdat de hengel van Henk ineens compleet krom boog en bijkans brak. Dat, terwijl de lijn geschikt was voor zo'n 20 kilo....Het zweet gutste van zn gezicht en de verbazing was op zijn gezicht te lezen. Wat zou hier nou voor vis aan de lijn zitten, zo in de haven. Toch zeker geen dolfijn of haai????
Een gevecht van jewelste volgde. Ik was serieus bang dat de hengel naar de haaien zou gaan. Mensen liepen hun terrassen af om dit circus van dichtbij te bekijken. Want zoiets had men nog nooit meegemaakt, zo fluisterde men me toe. Het ontbrak er nog aan dat de lokale filmploeg was uitgerukt. Maar hier was iets bijzonders gaande, zoveel is duidelijk. Met behulp van lokalo's, ondergetekende en een dosis geluk, slaagde visserman Henk er uiteindelijk in om een enorme hondshaai van vele, vele kilo's aan land te takelen. Camera's flitsten continu om deze unieke vangst vast te leggen. De bijzonder vriendelijke bewoners van Nieuw-Zeeland boden Henk zelfs een gratis maaltijd aan, zo trots waren ze!
De indrukwekkend foto's die ik heb gemaakt volgen zsm. Helaas lukt het me nu niet om verbinding tot stand te brengen tussen computer en camera.

Voor onze aankomst in Akaroa hebben we drie heerlijke dagen gehad in de omgeving van Nelson, een prachtig en levendig plaatsje in het noorden van het zuidereiland.
Helaas was het vanwege het slechte weer (voor de verandering regende het een hele dag) niet mogelijk om mooie wandelingen te maken door het befaamde Abel Tasmanpark. Een stief half uurtje, langer hebben we er niet doorgebracht.
In plaats van het natuurpark, met allerlei vreemde vogels, hebben we meer tijd doorgebracht in het plaatsje Nelson. Daar onder meer het provinciaal museum bezocht, met veel interessante feiten over de natuur, bodem, enzovoort. Opvallend was bijvoorbeeld dat niet lang geleden hier een dinosauriervoetafdruk is gevonden, hetgeen een van de oudste was ooit gevonden in het domein van de Kiwi's.

In dit jazz-en kunststadje bovendien ook de meest kleurrijke mensen tegengekomen. Zoals Antje, een Duitse dame die hier naartoe was verhuisd en in geuren en kleuren vertelde over de mooiste plekjes in Nieuw-Zeeland. Ze had wel wat weg van Ms Bouquet (als ik dat goed schrijf?), de hoofdrolspeelster van de Engelse comedy Keeping up Appearances.
Nu de problemen met Henks knie langzaamaan verdwijnen, durfden we het aan om het geografische centrum van Nieuw-Zeeland te bekijken. Dat hield een fikse wandeling in, waarbij Henk vooruitstrompelde met een uit het bos gesneden stok. Eenmaal op de top hadden we een fantastisch panorama met tal van bergen.

Inmiddels begin ik aardig moe te worden van dit getik. Gisteren een klein feestje gevierd ter ere van iemands verjaardag hier in het hostel. Na een ingetogen jaren 80-themafeestje gingen we allemaal een deurtje verder; een cafe. Daar was het een enorm gezellige boel, met live band (goeie muziek) en lekker bier.

Cheers!

Henk en Pieter

NB: foto's volgen snel, dat beloof ik.