Waar is de buks voor de bedbugs? Bloody hell!

Er is weer het een en ander gebeurd sinds ik mijn vorige reisverhaal postte. Na de fantastische trip langs het uiterste oosten van Nieuw-Zeeland, en een tussenstop in Auckland, ben ik ondertussen weer op een vertrouwde plek aanbeland: Waiheke Island, de plek waar ik een grandieuze eerste week van mijn reis heb beleefd, begin december. Toen was ik slechts aan het genieten van alles, nu heb ik een baan, maar daarover later meer.
De aankomst voor de tweede keer, vorige week, was wel weer typerend. De barbie brandde, de sangria stond op tafel, en de nacho's gingen erin als koek. Belangrijkste verschil: een grote groep dames die hun hin-party vierden, oftewel een vrijgezellenfeest hadden op Waiheke. Onderdeel van deze zondagavond was niet alleen het drinken van veel alcohol, maar ook genieten van een stripact. Ze vonden een Kiwi-boy bereid om wat kleren uit te trekken.
Het bleef die nacht nog lang onrustig, tot ergernis van buren, die normaal de rust gewend zijn.
In het hostel wederom erg leuke gasten ontmoet, onder wie een erg leuke dame uit Argentinie, die ik volgende week ga opzoeken in Wellington. Dan ben ik namelijk een paar dagen vrij van werk.
Juist ja, werk. Ben deze week begonnen als ober op een chic wijnrestaurant hier op het eiland, met uitzicht op de Oceaan en bij helder weer Auckland met zijn kenmerkende sky-tower. Eerste dagen waren vermoeiend, maar erg leerzaam. Relaxte collega's, dus dat scheelt.Vanavond heb ik een feestje van twee collega's, twee meiden die hier in de zomer hebben gewerkt en nu weer terug gaan naar het zuidereiland, Dunedin om precies te zijn.
Gelukkig ben ik langzaamaan bevrijd van die akelige bedbugs en mosquito's. Sinds mijn aankomst hier in Nieuw-Zeeland wordt er ontzettend veel gepraat en geklaagd over die tiny, little animals. Ik deed er niet aan mee, omdat ik er simpelweg nauwelijks tot geen last van had. Maar dat veranderde spoorslags en wel enkele dagen geleden. Terwijl ik e-mails probeerde te versturen begon het plotseling ontzettend te jeuken in de omgeving van enkels en voeten. Itches tot je er gek van wordt. Snel wat repellent over mn armen en benen gesmeerd en maar weer verder achter internet. Een Canadese dame van het hostel, die ik tot dan toe alleen maar irritant vond met haar gezuip en gezeur over katers, schoot me plotseling te hulp met wat een of ander wondermiddeltje moest zijn. Nou, niets van gemerkt uiteindelijk;) Diezelfde nacht tot een uur of 4 wakker gelegen van al het gejeuk en gekrab, terwijl ik de volgende morgen vroeg (om 7 uur!) op moest staan. Wat bleek: ik had niet alleen mosquito-bites maar was ook gepakt door bedbugs. Minuscuul kleine beestjes die een verbazingwekkend groot effect kunnen veroorzaken. Diezelfde bedbugs hadden eerder in de week als twee andere slachtoffers gemaakt. Een ervan was de Engelse Sally, die werkelijk helemaal onder zat. Daarmee vergeleken viel mijn schade wel mee. Maar de frustratie was er niet minder om.
Inmiddels de lokale apotheek bezocht, paardenmiddeltje gekocht en al veelvuldig gebruikt. Het lijkt wonderwel te werken.

Nog altijd kan ik genieten van de Nieuw-Zeelandse mentaliteit (no worries, alles komt goed). Om een voorbeeld te geven: gisteren molde iemand in de bieb hiero het kopieerapparaat. De dame achter de balie moest er gewoon om lachen, en liep grinnikend naar het apparaat om te kijken of er nog iets aan gedaan kon worden. Van een boze blik of het afdwingen van geld (voor reparatie) was helemaal geen sprake.
Verder zijn de honden, die met hun kop ver uit het autoraam steken, nog altijd een fantastisch gezicht.

Volgende week wellicht een verslag vanuit Wellington, waar ik, als ik een vlucht kan pakken en mijn rooster een beetje gunstig is (dat wil zeggen twee opeenvolgende dagen vrij), Natalia ga opzoeken. Deze Argentijnse schone heeft het hostel op Waiheke helaas verlaten om Engels te geven aan Spaanstaligen in 'Welli'.

Groeten! Pieter